Mijn verhaal

[liselotje101]

ik wil ook verder lezen

[Jossje]

k ben eff een gedicht aan het schrijven maar daarna zal ik er dan wel weer iets bijtypen als je het echt wil lezen

[liselotje101]

Jippie
jossje ik ben ook dol op gedichten schrijven

[Jossje]

leuk maar zullen we even doorpraten in een ander topic

[liselotje101]

Oke

[Jossje]

Sane wat mooi! begint ze. Gek genoeg geeft dit geen opgelucht gevoel. Het lijkt alsof mijn maag zich in een keer om heeft gedraait. Altijd bang. Altijd op mijn hoede. Maar poeh wat heftig zeg. gaat ze verder. Ja natuurlijk is het heftig! denk ik. Het is mijn leven, en mijn leven is op dit moment ook heftig! Even valt er een stilte. Dan begint ze te vragen, en te vragen. En ik geef haar op elke vraag antwoord. Na het gesprek loopt ze naast me mee naar de aula. Ik weet niet of ik opgelucht of juist bang moet zijn. Zal ze een verhaal zo groot als het meine geheim kunnen houden?? Als ik uiteindelijk met Renée naar huis fiets besluit ik haar erover te vertellen. Ik vertel haar toch altijd alles?? Dus waarom zou ik dat nu dan niet doen?? Thuis komt steeds dichterbij, terwijl Renée me ervan probeert te overtuigen dat ik het juiste gedaan heb. Want ze is toch mijn mentor? Dat zou ze toch nooit doorvertellen? En ze zal me toch ook gaan helpen? Ik ben er nog niet zo zeker van maar dat laat ik aan niemand merken. Toch zit ik met een iets geruster hart wat later op mijn kamer. Mijn huiswerk is af, mijn leerwerk gedaan. Nu eindelijk wat tijd voor mezelf. Zonder lang na te hoeven denken pak ik mijn grote tekenboek op tafel en begin erin te bladeren. Als ik na een tijdje eindelijk beslist heb wat ik wil tekenen pak ik mijn potloden en papier. Streep na streep teken ik op het witte vlak. Lijn na lijn gaat deel uitmaken van een figuur. Langzaam, heel langzaam verschijnt de afbeelding op het papier. Nog niet helemaal tevreden bekijk ik het resultaat. Jammergenoeg is de tijd voorbij dus kan ik hem nu niet meer verbeteren. Na nog eens goed naar de tekening te kijken berg ik hem op in mijn tekenmap. Misschien heb ik morgen wel even tijd. Met tegenzin loop ik naar beneden. Mijn vader zal het toch niet begrijpen. Ik kan er maar beter voor zorgen dat hij het niet weet.

[liselotje101]

Wow ook mooi

[Gast]

Gaat steeds beter hé?

[Jossje]

De dagen glijden voorbij en mijn vertrouwen heeft ze nu gewonnen. Langzaamaan begin ik bepaalde gedichten te schrijven die ik gewillig aan mijn mentor laat lezen. Ze vindt het wel fijn..... denk ik. Nu weet ze tenminste waar ik mee zit. Een dag als ik een gedicht aan het schrijven ben komt ze naast me zitten. Ik verwacht dat ze iets gaat zeggen maar ze houd haar mond. rustig en stil blijft ze zitten terwijl ze naar de woorden kijkt die ik langzaam op het papier tover. Vooral in het begin gaf me dat een akelig en bespied gevoel. Als ik schrijf ben ik kwetsbaar. mijn diepste geheimen en verlangens komen eruit. als ik schrijf voel ik me zwak en kwetsbaar. Zal ze dit in de gaten hebben??

Doelloos staar ik voor me uit
mijn wangen nat van de tranen
keer op keer hoor ik de woorden door mijn hoofd spoken
Die woorden uit haar laatste brief
Ik voel me verslagen
ik had niet willen huilen
Ik had haar beloofd sterkt te zijn
Boos droog ik mijn tranen
maar ze blijven stromen
Alleen al om mij te pesten
te plagen met mijn kwetsbaarhijd.
ik zal het afzweren
ik zal niet meer huilen
om niemand meer.
ik sluit mij ogen
langzaam verschijnt haar gezicht voor me
niet zoals ze op dat sterfbed had gelegen
maar zoals ze was
een gezicht dat langzaam zal verdwijnen

Kun je me uitleggen wat je nu voelt?? Woedend voel ik me om de vraag die mij zo nutteloss lijkt. Ik kan het niet uitleggen. antwoord ik rustig.
Kun je het proberen?? Proberen? proberen!1 Hoezo moet ik dat proberen!! Het staat toch gewoon daar op papier?? Ik voel de woede in me opkoken als deze gedachte door mijn hoofd suisd. Rustig sanne rustig en beleefd. blijf ik tegen mezelf herhalen in een poging mijn stem op een normale toon te houden. Ik weet nu dat het verkeerd was dit te denken, Maar mag ik hierop afgerekend worden?? ik was jonger. ik begreep het toen nog niet. Hoe onnodig en stom ik het ook vond ik heb het uiteindelijk puur uit beleefdheid toch geprobeerd. Het is me ook enigsinds gelukt. Zal ze het goed begrepen hebben?? Ik mis haar zo. Ik ben bang haar te vergeten. De laatste woorden van mijn uitleg komen hard aan voor mij. Haar naam spreek ik niet uit. zo bang om in tranen uit te barsten. Om zwak te zijn. Heb je veel mooie herinneringen aan haar?? ja die heb ik. even klaart mijn gezicht op. Een kort moment van geluk. Nou je kan toch zo goed schrijven, schrijf ze dan op.opschrijven, opschrijven!! Dit zijn mijn herinneringen, die ga ik niet zomaar opschrijven alsof het niets is. denk ik boos. Ik zal het doen antwoord ik vriendelijk. Diep van binnen weet ik al dat ik het niet ga doen.

al klaar voor het volgende stuk zeg het maar t licht al klaar

[Gast]

klaar.