Mijn verhaal

[Jossje]

hoii allemaal. Momo en karamel hebben me gevraagd een stukje van het verhaal dat ik aan het schrijven ben hier te typen.
hier komt dus een stukje verhaal. waarschuwing t is niet vrolijk. als jullie t dan toch waard vinden een reactie te geven. gewoon doen.

Schreeuwende stemmen galmen door het huis. Woest zoeken ze de weg naar mijn oren. Trillend zit ik bovenaan de trap. Hoe hard ik het ook probeer, Ik kan me niet afsluiten van die schreeuwende stemmen die ik maar al te goed herken. Moedeloos staar ik naar de traptreden. zal het ooit ophouden? Zal ik me ooit weer normaal voelen? Ik hoor de stemmen dichterbij komen. Snel spring ik op, ren naar mijn kamer om dan snel mijn bed in te gaan. Ja hoor. Daar komen 2 paar voetstappen de trap op. Als mijn slaapkamerdeur open gaat, houd ik mijn ogen stijf dicht en blijf ik stil liggen. Sanne slaap je al? Klinkt de zachte stem van mijn moeder. Ik geef geen antwoord. Zachtjes gaat de deur weer dicht. Angstig blijf ik liggen luisteren naar de geluiden om me heen. Ik denk dat het tien minuten geduurt heeft tot alle lichten uit gingen. Zacht mompelende steemen klinken aan de andere kant van de muur. Tot hoe laat zal het vanavond door gaan? Even lijkt het Gemompel op gehouden te zijn, en langzaam probeer ik me te ontspannen. Maar dan barst het los. Schreeuwende stemmen, lichten die weer aanspringen, een hoop gestommel, één paar voetstappen die van mijn moeder blijken te zijn die de trap af rennen. De schreeuwende stem van mijn vader die haar nog boos terugroept, mijn moeder die van beneden iets terug roept. het geluid van de deur die dichtslaat maakt een einde aan elk geluid dat mij eerst was opgevallen. Ik hoor de auto starten en met een hart vol verdriet rijd de auto weg. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Ik hoor de zware voetstappen van mijn vader mijn kant op komen, en in de deuropening blijft hij staan. Ben je nu tevreden? Begint hij zoals gewoonlijk. Waarom heb je niet gewoon gedaan wat ik je vroeg? Maar papa ik.... Houd je mond! Je hebt al genoeg gezecht voor vandaag. Omdat jij zo nodig eigenwijs moest zijn hebben je moeder en ik weer ruzie. Goed gedaan hoor. Als hij eindelijk mijn kamer afloopt voel ik de tranen in mijn ogen prikken. Ik mag niet huilen! Ik moet sterk zijn. komop wattje niet huilen! Ik voel al een koude en natte traan langs mijn wang glijden. Boos veeg ik hem weg en draai me dan om naar de muur, om nog te proberen een beetje te slapen.

[Jossje]

aangezien karamel graag de rest wil lezen typ ik er nog een stukje bij

Als ik s'morgens wakker word lijkt het wel alsof het allemaal een nachtmerrie is geweest. Dat moet wel. Zoiets zal toch nooit echt kunnen gebeuren. niet bij ons toch? Even lach om de gedachte dat ik echt gedacht had dat het werkelijk gebeurt was. Vrolijk stap ik uit bed, en begin me aan te kleden. Zacht zingend loop ik de trap af. Aleen op het moment dat ik de kamer inloop vervliegt mijn goede humeur meteen. Daar zit mijn vader zoals altijd op zijn stoel aan tafel de krant te lezen. maar deze keer heeft hij een gezicht als een donderwolk. Zo ben je daar eindelijk! Als je maar niet denkt dat ik je dadelijk op weg naar school ga helpen. Als je te laat komt is het je eigen schuld. was het dan toch allemaal echt gebeurt? Zonder nog veel te zeggen prop ik mijn ontbijt naar binnen. Smeer nog snel wat brood om mee te nemen en spring dan op de fiets om alleen de acht kilometer naar school te fietsen. Onderweg begin ik zoals gewoonlijk een triest lied te zingen. Hoe verder ik van huis kom hoe harder ik zing........ to ik vlak bij school ben. Daar gaat mijn gezang plots over in een diep zwijgen. Stilletjes en onzichtbaar loop ik door de gangen. Niet in staat te verwerken wat er de vorrige avond is gebeurd. Niemand die mij begrijpt, niemand die mij kan helpen. Diep ik gedachten verzonken schrijf ik onder de les mijn eerste gedicht. Elk gevoel dat maar in me opkomt krijgt een plaats en een vorm op mijn papier.

Hoelang houd ik het nog vol
Hoelang houd ik het nog binnen
Hoelang zal het nog duren
tot ik totaal instort
Wie zal mij dan opvangen
Wie zal mij dan helpen
Wie zal ervoor kunnen zorgen
Dat ik het nog even vol zal houden
Dat ik nog even door zal gaan

Snel berg ik het gedicht veilig in mijn klapper op. Gelijk maak ik de afspraak met mezelf dat niemand ze ooit zal lezen. Dit is voor mij alleen.
Niemand zal hier ooit van weten. Dan berg ik alle droefheid weg in een hoekje van mijn gedachten en zet ik een vrolijk gezicht op. Natuurlijk weet ik dat ik hierdoor iedereen om me heen voor de gek houd. Maar dat is eigenlijk ook wel de bedoeling. Niemand mag weten wat er is gebeurd. Niemand zal zich er ook voor intereseren. Ik ben toch maar een onbelangrijk iemand, dus hoe belangrijk kunnen mijn gevoelens zijn? Het zal geen enkel verschil maken of ik leef of dood ben.
Meteen ben ik hierover ook weer een gedicht gaan schrijven.

Wie zich interedeerd voor mij
Zal mij kennen
Zal weten hoe ik me voel
Zal weten hoe ik leef
Zal achter mijn enorme masker
een prachtig wezen zien.
Wie dat niet doet
Zal mij nooit echt kennen
Zal mijn gevoelens niet begrijpen
Die persoon zal zich later alleen nog kunnen herinneren
Waarom en hoe ik dood ben gegaan

[Jossje]

Nu willen momo en karamel graag verder lezen dus komt nu alvast weer een stukje

Een stem schrikt mij op uit mijn gedachten. He sorry? Antwoord ik verdwaasd terug. Ik vroeg of je een potlood had. Zegt het meisje dat mij zojuis had aangesproken. Snel draai ik het blaadje met het gedicht erop om, in de hoop dat ze het nog niet gelezen heeft. Dan haal ik een potlood uit mijn etui en geef het snel aan het meisje. nouwkeurig bekijk ik elke reactie op haar gezicht als ze het porlood aanpakt. Ze kijk niet vreemd, en bedankt me vriendelijk. Misschien heb ik geluk gehad. Misschien heeft ze het niet gezien. Misschien is mijn geheim nog altijd alleen bij mij bekend.
Als de bel gaat staat iedereen op om zo snel mogelijk naar huis te kunnen. Maar dit gevoel deel ik niet met hen. Ik ben gewoon zo bang. Zo bang voor wat ik thuis zal aantreffen. Zo bang voor wat nog zou kunnen gebeuren. Zal ze weer thuis zijn? Zal ze misschien gedaan hebben wat ze die avond nog vanaf beneden naar mijn vader geschreeuwt heeft. Is mijn leven goed genoeg voor haar om het hare te behouden?
Als ik eindelijk mijn boeken in de tas heb gedaan en klaar ben om te gaan mer ik dat ik na de leraar als enige nog in de klas ben. Met lood in mijn schoenen zet ik de eerste stap richting de deur. Als ik nog even het lokaal rond kijk, zie ik dat de blik van de leraar op mij gevestigd is. Als hij ook maar een vermoeden had van wat er in mij omgaat. Zal hij dan op dezelfde manier naar mij zitten kijken? Dan draai ik me om en loop de klas uit. Op de fiets naar huis is mijn gepeins niet gestopt. Ik fiets dan ook weer alleen dus heb ik drie kwartier om ruxtig na te denken. Hoe dichter ik bij huis kom, hoe angstiger ik word. ongemerkt beginnen mijn handen zacht te trillen. Als ik mijn straat in rij zie ik onze grote zwarte auto voor de deur staan. Op het moment dat ik de deur open wil maken trillen mijn handen zo erg dat ik de sleutel bijna niet omgedraait krijg. Met ingehouden adem stap ik naar binnen, en loop de trap op. Als ik langs de kamer van mijn ouders loop hoor ik een zacht gesnik. Ik vang een glimp op van het gezicht van mijn moeder en kan meteen zien dat ze verschrikkelijk erg heeft zitten huilen. Ik weet niet of ik nu juist blij of verdrietig moet zijn. Want wat niet is gebeurd kan nog komen. Als ik aan mijn huiswerk begin blijven mijn gedachten afdwalen. waarom heeft dit allemaal moeten gebeuren? En als het dan toch moest gebeuren, waarom dan allemaal tegelijk? Het is te veel voor mij. Maar met niemand kan ik erover praten. Niemand zal mij ook begrijpen. Dus wat heeft het dan voor nut? Toen ik na een uur nog niks op papier had staan, schoof ik mijn huiswerk maar weg. Als ik mijn hoofd er niet naar heb staan heeft het toch geen zin. Ik voel de tranen in mijn ogen prikken, en hoor de lichte voetstappen van mijn moeder de trap af lopen. Ik ben helemaal alleen. denk ik bij mezelf. nu zal het toch wel kunnen? Eventje maar. Niemand zal het weten. Maar hoe har ik het ook probeer. Het lukt me niet om te huilen. Misschien heb ik het te lang opgehouden? Misschien kan ik het daarom niet meer. Geweldig. Nog een ding erbij waarbij ik mezelf wel voor mijn kop kan slaan.

[Jossje]

Ik word opgeschrikt uit mijn gedachten door de garagedeur die dichtslaat. mijn vader komt thuis. Nu zal het wel gaan knallen. Snel zet ik op de laptop de muziek aan, en doe mijn oortjes in. ik zet de muziek zo hard dat ik niet hoor wat zich beneden afspeelt. Met al mijn kracht probeer ik het tafereel dat zich beneden afspeelt uit mijn gedachten te houden. En met het beetje kracht dat ik nog over heb probeer ik mezelf ervan te overtuigen dat het niet mijn schuld is. Als de muziek even stopt hoor ik mijn vader boos mijn naam roepen. Snel zet ik de laptop uit, en angstig loop ik naar beneden. Wat zal er nu weer allemaal gezecht zijn? Een hoop geschreeuw, een hoop gegil. Het zelfde als gisteravond dus. Bijna geen hap van het avondeten gaat door mijn keel. Snel wil ik weglopen om aan alles te ontsnappen, maar de boze stem van mijn vader roept mij terug. Sanne jij blijft hier! Jij hebt dit veroorzaakt,dus zal je nu ook horen wat er gezecht wordt. Bang prop ik me in een hoekje van de bank. Waarom mocht ik nou niet gaan? Misschien was het wel echt allemaal mijn schuld? Ik had ook de fut niet meer om me teovertuigen dat het niet zo was. En de volgende morgen twijfelde ik er niet meer aan.Al dat ongeluk komt gewoon door mij! Waarom heb ik niet gewoon mijnmond gehouden? Deze dag was het de eerste keer dat ik datgevoel kreeg. Terwijl ik op de fiets zat keek ik hoe de auto's mij voorbij raasden. Zal ik het kunnen? Zal ik dapper genoeg zijn om het te doen? Met een onbekend en vreemd gevoel verlangen blijf ik naar de auto's kijken. Tot ik door het geluid van een toeter uit mijn gedachten word gerukt. Meteen verdwijnt het gevoel. Alsof heter nooit geweest was. Rustig fiets ik weer verder. maar als ik de brug op fiets neemt het gevoel weer compleet bezit van mij. Met een glazige blik kijk ik naar het water en ik vraag me af. duurt het lang? doet het pijn? Zal iemand me missen?

[Jossje]

Op school aangekomen zet ik mijn vrolijke gezicht weer op. Ik lach mee, ik praat mee. maar het vreemde gevoel laat me niet meer los.
Als dan eindelijk mijn laatste uur voor die dag begint, heb ik eindelijk ook de tijd heb mijn gedichten te schrijven. Even kijk ik de klas rond. Ik zit alleen achterin de klas. Iedereen zit wel wat huiswerk te doen, en mijn mentor staat voorin de klas wat te kletsen. Er is dus geen kans dat iemand het zal lezen. Helemaal geconcentreerd op mijn blaadje begin ik te schrijven.

Pijn en verdriet is in mijn leven
Het stroomt als een vergif door mijn lichaam
Stukje bij beetje
Vreet het mijn hoop en zelfvertrouwen weg
Mijn hoop op een beter leven verdwijnt
Mijn zelfvertrouwen om op te spreken
En om een mooiere wereld in te gaan
Maar mag ik dit laten gebeuren?
Zal ik lijdzaam en angstig kunnen toezien
Hoe het laatste beetje hoop mijn lichaam uit vloeit
En mij gebroken achterlaat.

Tevreden wil ik net het resultaat nog even doorlezen als een stem achter mij plots opklinkt. Sanne dat is volgens mij geen huiswerk. Geschrokken kijk ik achterom. zonder dat ik het in de gaten had is mijn mentor achter mij komen staan. Als ik naar haar gezicht kijk kan ik meteen zien dat haar blik op mijn gedicht gericht is. Vliegensvlug klap ik mijn schrift dicht. Vriendelijk staat ze me aan te kijken. Ik wist het zeker. Ze moet mijn gedicht wel gelezen hebben. Mijn handen beginnen te trillen. Dit was niet de bedoeling! Ze had het niet mogen lezen! van binnen schreeuw ik het uit. Mijn hele lichaam is in paniek. Hoe had dit kunnen gebeuren? Nu is mijn geheim toch nog ontdekt. Wat moet ik nu doen? Een barstende hoofdpijn verscheurt mijn hoofd. Dan de bel. Eindelijk kan ik aan de blik van mijn mentor ontsnappen. Met een bonzend hart loop ik de klas uit. Hoeveel zal ze gelezen hebben? Buiten de klas voel ik plots een hand op mijn schouder. Even ben ik bang dat het mijn mentor zal zijn, maar nee. Het is gelukkig Renée maar. Hé sanne fiets je mee? Ook al was ik liever alleennaar huis gefietst, zeg ik toch maar ja. Ze is nog altijd mijn beste vriendin dus zal ze het maar vreemd vinden als ik nee zou zeggen. Dus ik zet maar een vrolijk gezicht op. En probeer net zo vrolijk te ijn als ik normaal geweest zou zijn.

[Jossje]

We hebben een hele rare maar vrolijke discussie op de fiets, Maar als ik thuis zit en me probeer te herinneren wat er allemaal gezegd werd weet ik er niks meer van. Ik begin me langzaam af te vragen of ik er wel was. Misschien was ik er wel helemaal niet? Misschien heeft iemand me ingefluisterd dat het is gebeurd. Misschien is het een verlangen. Misschien is het een geschiedenis. Misschien is het wel nooit gebeurd. Even heb ik het gevoel dat ik gek begin te worden. Mijn laatste poging om wat te leren beeindig ik door woedend de boeken op de grond te smijten, me op mijn bed te laten vallen en met mijn vuisten in mijn kussen te slaan. Uitgeput blijf ik liggen. Na een tijdje val ik in een ongewilde maar overheersende slaap. Uren later word ik gewekt door de zachte hand van mijn moeder. Sanne kom je? Het eten staat al op tafel. Woedend ben ik op mezelf. Hoe had ik nou in slaap kunnen vallen? Langzaam loop ik mijn moeder achterna de trap af en de kamer in. Zenuwachtig kijk ik van mijn moeder naar mijn vader terwijl ik mezelf probeer te dwingen zo veel mogelijk te eten. Precies zo veel dat het niet op zal vallen dat ik niet meer eet. Zal het vanavond echt rustig zijn? Geen geruzie? Geen geschreeuw? geen gescheld? Mezelf helemaal ontspannen kan ik niet, maar ik probeer het wel.

[Jossje]

Dan hoor ik een geluid wat ik al zo lang niet meer gehoord heb. Ik kan het gewoon niet geloven! hoor ik echt gelach, of verbeeld ik het me maar? Een enorm gevoel van opluchting gaat door me heen. Eindelijk weer zo'n avond als vroeger.
Deze avond ging voor mij veel te snel voorbij. ik had er zo graag nog wat langer van willen genieten. Met een gelukkige glimlach op mijn gezicht lig ik in bed nog wat na te denken over deze heerlijke avond. Als je maar genoeg ongeluk hebt gehad, ga je vanzelf de kleine momenten van geluk waarderen. Als gaan ze altijd weer voorbij. Voor het eerst sinds lange tijd val ik bijna meteen in slaap. Voor het eerst sinds lange tijd heb ik weer iets leuks om te herinneren.
Maar zoals ik al zei gaan alle mooie momenten voorbij. ze maken altijd weer plaats voor vreselijke dingen. En deze keer was zeker geen uitzondering. Ze blijven volhouden dat er niks is, maar ik kan aan hun gezichten zien dat er iets is gebeurd. Vreemd dat ze dit voor mij achterhouden? Nou heb ik alsnog iets waar ik de hele dag over na ga zitten denken. het stapelt maar op en het stapelt maar op. Hoe lang zal ik het nog volhouden? Hoe veel zal het nog worden. Wanneer zal het iemand op gaan vallen? Ik doe mijn best mijn masker te behouden, maar het wordt steeds zwaarder en zwaarder. Elk moment dat ik denk dat er niemand kijk verdwijnt mijn vrolijke gezicht. Niemand die het opvalt. Niemand vindt het vreemd.
En toen was er die verdomde proefwerkweek. had ik gedacht dat dit mijn hele leven zou veranderen? ik denk het niet. wat ik ook kan zeggen is: ik had gehoopt dat het nooit zou gebeuren.

Leraren hameren het woord in je kop. proefwerkweek dit, proefwerkweek dat. Alles draaide om de proefwerkweek. De mentorlessen gingen zelfs niet meer over het eeuwige gezeur van leerlingen en leraren. Maar over hoe je leert voor de proefwerkweek. En hoe belangrijk ze wel niet zijn. De proefwerkweek brak aan. alles draaide nu om leren, leren, leren en nog eens leren. Al lukte mij dat niet. Geen woord, geen letter kreeg ik in mijn hoofd. Ik denk dat hij al te vol zat van andere dingen. slecht gemaakt proefwerk na slecht gemaakt proefwerk kwam voorbij. De moed zonk me in de schoenen. Hoe moest ik dit aan mijn ouders vertellen? en toen gebeurde het.

[Jossje]

Ja het was weer mentorles. Het was ook de eerste keer dat ze me echt aankeek. Ik deed veel moeite om haar blik te ontwijken, maar het hielp niets. Ze liep op me af en begon te praten terwijl ze me recht in de ogen aankeek. Sanne je punten zijn niet zo goed deze proefwerkweek. Nee antwoord ik zenuwachtig. Heb je slecht geleerd of.... En toen flapte ik het eruit. Mijn hoofd zit gewoon vol met andere dingen! Het was eruit voor ik het wist. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Ja, ik vertrouwde haar wel. denk ik. Maar dit was nu ook weer niet de bedoeling. maarja het was nu gezegd dus kon ik nu niet meer terug. Met een beetje een vreemde blik kijkt ze me aan. Sanne we moeten eens praten. zegt ze dan. Op dat moment ging er zo'n raar gevoel door me heen. Eindelijk was er iemand die zich leek te interreseren voor de echte mij. Toch met wat tegenzin antwoord ik ja. Ik denk niet dat ze het heeft gemerkt. Ze vermoede het misschien, maar zeker weten? Nee echt niet. langzaam tikt de klok verder. voorzichtig probeer ik me voor te bereiden op het gesprek dat komen gaat. Al is dit niet mijn sterkste kant. Nog steeds tikt de klok verder., en met de minuut word ik zenuwachtiger. Als ik nu maar niet te veel zeg. Als ik de eindelijk gaat, ben ik de enige die moet blijven zitten. Ik voel me helemaal niet op mijn gemak, maar dat zal wel zo horen denk ik.

[Jossje]

Langzaam loopt ze naar me toe en zachtjes komt ze naast me zitten. Mijn handen beginnen te trillen mat de zenuwen. Zo sanne begint ze. Vertel me maar eens wat er dan allemaal rondspookt in jouw hoofd. Even valt er een stilte, maar dan begin ik langzaam aan te praten. Nou.... het begon allemaal met de dood van mijn oma. Tegelijk met die ene dood ben ik de rest van mijn familie ook verloren. opa's, oma's, ooms, tantes, neven, nichtjes...... Onder het praten houd ik mijn ogen strak op mij handen gericht. Ik durf haar gewoon niet recht in de ogen aan te kijken. Ik ben gewoon zo bang dat ze de pijn in mijn ogen zal ontdekken. ....... Mijn ouders maken de laatste tijd erg veel ruzie. Soms s'avonds, soms s'nachts. zelfs als ze geen ruzie hebben ben ik ongeloofelijk bang dat het toch gaat gebeuren......... Ik voel de stroom van woorden uit mijn mond vloeien. Ik kan niet meer stoppen! Ik wil niet meer! ik moet stoppen met praten! Maar ik heb mezelf niet meer onder controle. ........ Mijn vader begrijpt me gewoon niet. hij scheld me uit voor de vreselijkste dingen, en er is niks dat ik ertegen kan doen. Eindelijk stopt de waterval van woorden. Ik voel een vreemde pijn van binnen en de tranen staan me in de ogen. toch slik ik ze in. ik zal sterk moeten zijn. ik mag niet huilen! Sanne, waarom ben je niet eerder naar me gekomen. hoor ik mijn mentor zeggen. ik... ik... ik weet het niet. lieg ik. Heb je dan met niemand anders hierover gepraat? Nee. antwoord ik haar snel. Ik heb het opgeschreven in een gedicht. Zal ik het haar laten lezen? schiet door me heen. Ik zie gewoon aan haar gezicht en haar houding dat ze staat te springen om het te lezen. maar ik had mezelf beloofd dat het alleen voor mij zou zijn. niemand zou het ooit lezen... Dan floept het eruit. Wilt u het lezen? Ik durfde het bijna niet te vragen. zegt ze. ik wil ze heel graag lezen! Ik met mijn stomme flap uit mond ook. Nu moest ik het haar wel laten lezen. Met trillende handen pak ik mijn klapper uit mijn tas en probeer het goede blaadje te vinden. Als ik deze eindelijk gevonden heb, pakt ze de klapper uit mijn handen en begint te lezen. ik zie haar ogen over het papier glijden en durf niet naar de reactie op haar gezicht te kijken. Zal ze het mooi vinden? zal ze het belachelijk vinden? zal ze me van binnen helemaal uitlachen? Zal ze denken dat ik gek ben?

[Guusel]

wat zielig!

ik wil verder lezen wanneer komt het volgende stukje