De Verborgen Vallei

[Lmiris]

Dit is een rollenspel is een spel dat we weleens eerder zeg maar gespeeld hebben. Het werd heel leuk toen ineens alles werd verwijderd en het spel werd stilgelegd. Daarom wil ik het opnieuw doen! Het gaat over een veulen met de naam Skye dat gevlucht is toen de wilde kudde waarin hij leefde werd gevangen door mensen. Hij rende als een kip zonder kop weg. Springend in rivieren en rennen over boomstammen kwam hij per ongeluk terecht in de Verborgen Vallei. Een aantal weken bleef hij doodsbang in de vallei schuilen tot hij eindelijk eens de vallei wou verlaten. Hij hoorde paarden hinniken in de verte en toen ontdekte hij de mooie heuvels en weide van de manege.
Sindsdien 'spookt' er een zwarte spookveulentje door de heuvels van de manege, die de aandacht trekt van de paardrijders. Menig probeerden het paardje op sporen, maar het is nog niemand gelukt.

Iedereen is een paard of een persoon. Je speelt vanuit je eigen 'gedachten'.

Hoe je je personage aankondigt:
Naam: Skye
Leeftijd: 8 maanden
Uiterlijk: Diepzwart met zwarte hoeven, witte sokken, een witte bles, witte start en diepzwarte manen, die al een beetje lang worden.
Karakter: speels, nieuwsgierig, snel, schuw

Ik begin:

We zitten met de hele kudde lekker van het groene gras te grazen dat net is komen opgroeien. Het jonge gras in het voorjaar is het lekkerst! Plotseling wordt de stilte verstoord door een luid kabaal. Monsters op ronde dingen komen de heide op stormen. Mensenwezens komen uit de monsters en vangen de ene na het andere paard met een groot spinnenweb. Ook schieten ze op ons met metalen stokken net voor onze hoeven. Mama roept dat ik moet wegrennen, maar ik wil niet. Nooit ga ik weg van mijn moeder! Als een harde knal voor mijn hoeven klinkt en de mensen-wezens mama vangen, ren ik zo hard ik kan de bossen in. De mensen-wezens schoten me nog na, maar ik was ze te snel af. Blind door angst rende ik uren door de bossen. Ik sprong na een tijd in een meer en zwom haastig naar de waterval waar ik toevallig een glimp opving van een grot. Ik klom erin en rende naar het eind van de tunnel. Daar bevond zich nog een waterval. Ik sprong erdoor en belande in een ander meer. Als ik onhandig de kant op klim en in een holle boom neerplof, krijg ik pas de kans om eens goed om me heen te kijken en te zien wat voor een prachtig vallei dit is.

[Jossje]

Naam: Joney
geslacht: merrie
Leeftijd: 6 maanden
Uiterlijk: vos kleur met een kleine witte bles en zwarte sokken. zwarte staart en manen die nog best kort zijn maar heel lang groeien.
Karakter: vrolijk, springerig, ondeugend, kan heel koppig zijn.

Vrolijk spring ik rond door het gras. het was een mooie dag en het zonnetje brande lekker op mijn rug. Ik wist dat ik terug moest naar mijn moeder maar ik had er nog geen zin in. ik hield zo van springen en zij kon alleen maar zeuren dat ik moest luisteren en rustig moest zijn. He konden ze me nou verkopen als ik zo wild was. zo wou niemand me toch? niet dat ze er bij na dacht dat ik misschien niet weg wou.
Ik hield van de geur van het natte gras en het gevoel van de wind door mijn manen als ik de zoveelste sprong maak.
Net toen ik een sprong wou maken hoorde ik een hard geluid. ik schrok hevig en viel over de boom heen waar ik over heen had willen springen. Ik viel op de grond en rolde nog eeven door. toen ik stil lag sprong ik meteen weer op en keek schigtig om me heen.

[Lmiris]

Het was namiddag. Ik lig in de holle boom die ik ontdekt had. Het zonnetje schijnt op mijn hoofd en doet de punten van mijn oren tintelen. Als ik geschiet hoor, gaat een rilling door me heen. Ik ga onmiddellijk zo diep zitten in de boom als ik kan. Dan hoor ik een zielig gehinnik. Het moet wel van een veulen zijn. Maar nog jonger als ik. Dat hoor je duidelijk. Ik besluit toch maar dat ik misschien moet gaan helpen. Ik moet hem redden. Het is dom, want misschien raak ik wel gewond, maar ik kan het paardje toch niet dood laten gaan of gevangen laten nemen? Ik kom uit de holle boom en sprint de vallei uit. Als ik de grot uit ben en later uit het meertje de kant op klim, ga ik recht op het gehinnik af. Achter een boom blijf ik staan en kijk ik naar het angstige veulen. Plots schrik ik als het paard eens beter had bekeken. Dat kan toch niet!!

[Jossje]

Een tijdje bleef ik zo liggen maar toen ik spierpijn begon te krijgen stond ik langzaam op. ik vertrouwde het nog niet helemaal maar ik kon zo toch niet de hele dag blijven liggen?? nadat ik nog eens goed om me heen had gekeken begon ik langzaam te lopen, steeds sneller tot ik weer ik volle galop over de boomstammen sprong. Het gelukzalige gevoel van daarnet kwam weer terug maar ik kon het gevoel dat iemand naar me keek toch niet van me afschudden. Na een tijdje heb ik het gehad. ik blijf stil staan op het midden van de open plek en probeer er niet bang uit te zien. mijn mijn hoofd trots geheven kijk ik rond. Wie is daar?! roep ik. Ik weet dat je daar bent! laat jezelf zien of moet ik andere maatregelen gebruiken! Ik wist dat ik keihard blufte want ik was nog niet zo sterk, ik hoopte maar dat dat iets in de bosjes het niet wist.

[Lmiris]

Ik volg haar nu al een tijd. Het mensenwezen is verdwenen. Ze lijkt me nog niet te hebben gezien. Misschien is het maar goed ook. Ik wil weglopen, maar als ik plots een klik hoor, kijk ik geschrokken naar rechts. Daar staat het mensenwezens met de ijzeren stok wijzend naar het veulen. Dat is niet goed.. Ik zie hem met zijn hand naar de plek gaan, waar het mensenwezens de stok moet aanraken om de die knal te krijgen. O nee, dat durft ie niet, denk ik boos. Verlamd kijk ik toe hoe hij zijn hand op de stok legt en wil schieten. Het onbekende paardje lijkt er maar niks van te merken. Net voordat hij op haar wil schieten, sprint ik de bosjes en geef haar een duw net voordat het schot weerklinkt. Ze valt neer en ze wilde waarschijnlijk iets vragen, maar we hadden geen tijd, dus ik bijt haar manen vast en trek haar overeind. Ik schreeuw dat ze moet rennen en zo sprinten we allebei weg.

[Jossje]

Als ik geen geluid hoor begin ik wat zenuwachtig te worden, maar als ik snuif ruik ik toch echt dat er iets is. dan springt er oppeens een jonge hengst de bossjes uit en stoot tegen me aan waardoor ik omval. ik wil net boos reageren als ik een harde knal hoor. Trillend van angst wil ik hem vragen wat dat was maar voordat ik iets kan zeggen trekt hij me aan mijn manen overeind en verteld me te rennen. Nadat ik even heb getwijfeld begin ik te rennen. Als ik even omkijk zie ik dat de hengst achter me aan rent ookal houd hij duidelijk snelheid in. Als ik weer voor me kijk begin ik oppeens aan iets te denken. Dat ding datde harde knal maakte moest hem niet gezien hebben. waarom sprong hij er dan voor? waarom had hij me gered? Als er nog een knal klinkt kom ik weer terug tot mezelf.wat het ook is het volgt ons. met mijn neusgaten wijd opengespert van angst ren ik door. Ik hoopte maar dat we het voor zouden blijven.

[Lmiris]

Ik leidde de merrie richting mij vallei. Ik had eigenlijk liever de vallei voor mezelf gehouden, maar ik kan haar toch niet aan haar lot overlaten. Ze verdient ook veiligheid en onderdak. Bovendien zal ze wel verdwaald zijn. Haar ouders zijn nergens te zien en ze zag er doodsbang uit.
We waren heel snel en hadden het menswezen een stuk achter ons gelaten. Ik was blij toen ik de waterval hoorde razen in de verte. Ik rende een tempo hoger en sprong in het koele water. De merrie aarzelde eerst, maar toen ze zag dat het menswezen in de verte weer zichtbaar werd, twijfelde ze geen moment weer. Als speren zwommen we naar de waterval. De merrie vroeg me waar ik heen zwom. Hier was niks! Ik zei haar dat ze me moest vertrouwen. Bij de waterval aangekomen krabbelde ik in de grot en trok de merrie daarna aan haar manen met me mee. We sprintten naar het eind van de grot. Ik hoorde het menswezen achter ons vloeken. Waarschijnlijk had hij ons niet meer gezien. Gelukkig. We springen daarna door de andere waterval. Ik leidt haar naar de holle boom. We gaan er schuilen en nu hebben we pas tijd om tot rust te komen . Ik bekijk haar eens goed voor maan tot hoef. Plots bedenk ik me tot mijn schrik iets. Dan kan toch niet. Het is Joney!

[Jossje]

met mijn mond open van verbazing kijk ik om me heen. De vallei was groen en stond vol met appelbomen waarvan de vruchten glinsterden in de warme zon. ik had nog nooit zo'n mooie plek gezien. Als mijn hart weer op normale snelheid klopt schud ik het water uit mijn manen en pluk een appel van de boom. terwijl ik aan het kouwen ben voel ik een paar ogen op mijn rug branden. ik kijk om en zie dat de hengst mij aanstaart. Wat?? vraag ik hem met een glimlach nadat ik de appel heb door geslikt. valt er iets te zien?

[Lmiris]

Ik herken je. Ik heb je zo lang niet meer gezien! Ik was je helemaal vergeten. We werden gescheiden en we hebben elkaar al een hele lange tijd niet meer gezien. Joney, ik ben je lang verdwenen vriend, Skye.

[Jossje]

Even werden mijn ogen groot van verbazing. Kon het echt zo zijn? was hij echt mijn vriend? Ik nam elk deel van zijn lichaam in me op. Hij leek er wel op. Skye zei ik zachtjes. is het echt zo? Toen ik hem voor het eerst zag was ik best wel verliefd op hem maar we waren nooit meer geweest dan vrienden. zouden we nog steeds hetzelfde voor elkaar voelen? Ik pakte nog een appel, liep naar de hengst toe en legde hem voor hem neer.